Luźny układ alejek parkowych z nawierzchni mineralno-żywicznej przepuszczalnej dla wije się pomiędzy wydzielonymi strefami o różnym przeznaczeniu funkcjonalnym. Strefy pomiędzy sobą zostały skomunikowane mocniejszymi, ścieżkami betonowymi, drewnianymi, oraz stalowymi pomostami, które dopełniają układ kompozycyjny.

W parku zaprojektowano pawilon wielofunkcyjny, który służy jako kawiarnia-bistro, jednocześnie będąc miejscem spotkań oraz prowadzenia warsztatów. Drewnianą pergolą połączony jest w jedną spójną całość z budynkiem gospodarczym na potrzeby kolejnej strefy – farmy miejskiej.

Woda opadowa z dachu pawilonu odprowadzona jest do mini ogrodów deszczowych w przestrzeni tarasu, na zasadzie naczyń połączonych, natomiast jej nadmiar odprowadzony jest do sieci miejskiej.

W centralnej części parku wykorzystano pozostałości po stacji nieznacznie tylko w nie ingerując, zabezpieczając oraz podkreślając ich walory. W ten sposób, powstała scena taneczna, która wykorzystywana jest również jako miejsce dla zajęć sportowych, tanecznych oraz  okolicznościowych, jak kino plenerowe lub np. targ winyli.

W części północnej wydzielono umownie strefę relaksu gdzie pozostawiono wszystkie drzewa, których stan fitosanitarny na to pozwalał oczyszczając podłoże z pozostałości nawierzchni ( trylinka, beton etc.) pozostawiając pewien obszar w stanie zupełnie niezmienionym jako strefę przyrodniczą. W strefie relaksu, wśród drzew, ponad bylinami znajdują się stalowe pomosty. Łączą one strefę relaksu ze strefą kreatywnego wypoczynku zlokalizowaną przy murach dawnych zabudowań. Mury oczyszczono, zabezpieczono konstrukcją wsporczą, w której wkomponowano siedziska, która jednocześnie pełni funkcję stelażu dla wystaw plenerowych. Istniejące ubytki w murze zostały wykorzystane dla budek lęgowych. Docelowo, mur powinien otrzymać dodatkowy walor – rośliny pnące.

Strefa kreatywnego wypoczynku posiada kontynuację w postaci muru dla street artu przy ruchomych ławkach na szynach – które jednocześnie mają przypominać o historii tego miejsca. Pomiędzy tymi przestrzeniami, w prześwicie pomiędzy murami znajdują się huśtawki dla każdego. Tło dla nich stanowią działki PKP, na których pozostałości elementów pokolejowej infrastruktury jest dosłownie pożerana przez zieleń. Wpisuje się to w jeden z podstawowych zamierzeń, które chciano zrealizować – podkreślenie procesu sukcesji przyrody nad elementami wytworzonymi przez człowieka. Drugą strefą sukcesji jest rampa w centralnej części parku, gdzie kamienny mur oraz nawierzchnia jest przerastany przez roślinność wysoką i niską.

W części wschodniej, w miejsce placu manewrowego znajduje się duża polana – strefa rekreacji. Izolację akustyczną oraz optyczną od przebiegającej z tej strony ulicy stanowią nasypy ziemne, wraz z zielenią wysoką i niską.

Miejskie meble uzupełniające całe założenie parkowe zaprojektowane indywidualnie dla tego miejsca, nawiązują mocną formą oraz doborem materiałowym ( stal i drewno) do historii miejsca.

Projekt otrzymał nagrodę w kategorii Nowo wykreowana przestrzeń publiczna w zieleni w ramach XIII edycji konkursu na najlepiej zagospodarowaną przestrzeń publiczną w Polsce organizowaną przez Towarzystwo Urbanistów Polskich.

Projekt został również nominowany do nagrody European Union Prize for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe Award 2019.